"Ogni befe apo prantu", comente naraiat cuddu. O fortzis est mègius a faeddare de Nèmesi istòrica?
Comintzamus dae su comintzu: su Politècnicu de Milano cheriat fàghere sos master e sos dotorados suos in limba inglesa, comente si faghet in totu su mundu bidu chi sos testos tècnicos sunt belle totus in cussa limba.
150 professores ant presentadu ricursu ca ne issos nen sos istudentes sunt bonos a faeddare bene in inglesu, e su TAR lis at dadu resone narende chi s'òbrigu de sa limba inglesa non permitit "l'internazionalizzazione dell'Ateneo" (??? S'INGLESU NON PERMITIT S'INTERNATZIONALIZATZIONE ???).
Su TAR at naradu finas chi sa limba inglesa orientat sa didàtica "verso una particolare lingua e verso i valori culturali di cui quella lingua è portatrice" e chi càtigat "le libertà, costituzionalmente riconosciute, di cui sono portatori tanto i docenti, quanto gli studenti".
La domanda nasce spontanea: E cando sa limba italiana at fatu sa matessi cosa (si non peus) cun sa limba sarda? Cussu non fiat a catigare sa libertade de unu pòpulu de faeddare sa limba sua, bidu chi sa limba imposta dae foras (s'italianu) no la connoschiat niunu? Cussu non fiat a catigare sos valores culturales in ue si riconnoschiant sos Sardos e a nde lis impònnere àteros, creende una sotziedade alienada chi no est "nen bostra nen nostra"?
Su printzìpiu, si esistit, devet èssere che pare pro totus. O fortzis balet su printzìpiu de Orwell, e totu sas limbas sunt che pare ma calicuna "est prus che pare chi non sas àteras"?
Nessun commento:
Posta un commento
Nota. Solo i membri di questo blog possono postare un commento.