Comente amus naradu tantas bortas, est in sa limba chi essint a campu sos sentidos prus profundos de apartenèntzia a unu pòpulu e a una terra.
In sa cantzone intitulada "Sa limba sarda", Vinuccia Marras (poetessa iscanesa contemporànea) ponet in evidèntzia chi sa limba "est s'ànima profunda de sa zente" e chi "iscriet de unu pòpulu s'istòria / chi faghet de tantos unu solu".
Publicamus in fatu sa cantzone intrea:
Sa limba sarda
Ancora mi sonan’ in su coro,
Sas peraulas antigas, semper noas
de jaju e jaja, babbu e mamma mia,
curren’ da Barbagia a Logudoro,
sos chilcos po serrare cussas doas
de sa vida, cun dulche melodia,
e su faeddu issoro bellu e santu,
falat da laras che un’eternu cantu.
Cant’ est bellu su sonu istimadu,
cand’ attoppo unu sardu in terra anzena,
s’anima m’illebiat de ogni pena
e ammentos mi dat de su passadu.
Est coment’ a iscultare in su conchizu,
ch’intendes sa muida de su mare
e t’istringhet in coro unu disizu,
cudd’antigu pidinu de torrare…
Est sa oghe ‘e chie devet emigrare,
lassande sos mortos e sos bios,
est su cantu allegru de sos rios,
est sa musica eterna de su mare.
Est sa pasida dansa de sa frocca,
est s’elighe chi gherrat cun su entu,
est de su pastore su lamentu,
est su sonu de sa pedra e de sa rocca.
Est sa oghe aspra ‘e su cuncordu,
est s’antigu silenziu ‘e su nuraghe
est su cantu tristu de su corbu,
est su prant’ ‘e una terra chena paghe.
Sa limba est de su tempus sa memoria,
est s’anima profunda de sa zente,
ch’istringhe’ forte pius de una cadena,
est sa pura espressione de sa mente,
che sambene curret in sa vena
e iscriet de unu populu s’istoria,
chi faghet de tantos unu solu,
de
tantas alas unu largu olu.
Nessun commento:
Posta un commento
Nota. Solo i membri di questo blog possono postare un commento.