15/06/22

"L'agnello" de Mario Piredda - Sa limba sarda in su tzìnema de autore

Anita in una fotografia de Francesca Ardau
No est istadu su regista, a dare inditos de faeddare in sardu: sunt istados sos atores matessi. Michele Atzori e Piero Marcialis (in su film Gaetano e Tonino), leghende s'iscenegiadura in italianu ant detzisu de la bortare in sardu "a bolu", pensende chi cussa limba esseret sa prus adata a rapresentare sos personàgios issoro e sa sotziedade in ue biviant. E l'ant intzertada, paret, bidu chi su film at bìnchidu unu muntone de prèmios.
"L'agnello" est unu film de su regista tataresu Mario Piredda. Tratat unu dramma familiare bidu cun sos ogros de una giovanedda, Anita (Nora Stassi), chi devet parare fronte a sa maladia de su babbu (Luciano Curreli) chi est gherrende cun sa leucemia.
Su film est ambientadu in sas terras solitàrias e agrestes de su Saltu de Quirra, unu de sos logos prus devastados dae s'iscraitùdine militare chi in Sardigna at postu vìnculos a prus de 35 mìgia ètaros de terra e 20mìgia chilòmetros de mare.
Ma a sos militares, in su film, bi los bidimus belle pagu: si bient onni tantu ma niunu nde faeddat, est comente chi totus siant rassignados a sa presèntzia issoro. Anita nono, però. Issa est s'ùnica chi si rebellat a custa cunvivèntzia fortzada, segura chi sa neghe de sa maladia de su babbu (e de sa morte de sa mama) siant istadas pròpiu sas atividades militares. Issa rapresentat su coràgiu de sa gioventude, chi si rebellat a su chi non cumprendet e lu cheret cambiare.
In custos annos sos film chi ant denuntziadu s'ingiustìtzia de s'ocupatzione militare in Sardigna sunt istados meda, dae Piccola pesca de Enrico Pitzianti (2004) a Materia oscura de Massimo D'Anolfi e Martina Parenti (2013) a Balentes - I coraggiosi de Lisa Camillo Satta a The Wash - La lavatrice de Tommaso Mannoni (2018).
"L'agnello" afrontat s'argumentu in un'àtera manera, bidende·lu cun sos ogros de Anita e de su dramma familiare suo. Est una denùntzia e a su matessi tempus unu messàgiu de isperàntzia, chi essit a campu in craru cun sa metàfora de sos duos angiones chi bidimus in sa prima iscena de su film: unu naschet malàidu e morit luego; s'àteru, pro more de sas curas de Anita, bivet e creschet, comente devet crèschere s'isperàntzia de sos giòvanos de cambiare su mundu in mègius.
Chie nde cheret ischire de prus de su film podet lèghere sas retzensiones chi ponimus in fatu:
(GF.P.)

Nessun commento:

Posta un commento

Nota. Solo i membri di questo blog possono postare un commento.